- Harcerka służy Bogu i Polsce i sumiennie spełnia swoje obowiązki.
- Na słowie harcerki polegaj jak na Zawiszy.
- Harcerka jest pożyteczna i niesie pomoc bliźnim.
- Harcerka w każdym widzi bliźniego, a za brata uważa każdego innego harcerza.
- Harcerka postępuje po rycersku.
- Harcerka miłuje przyrodę i stara się ją poznać.
- Harcerka jest karna i posłuszna rodzicom i wszystkim swoim przełożonym.
- Harcerka jest zawsze pogodna.
- Harcerka jest oszczędna i ofiarna.
- Harcerka jest czysta w myśli, mowie i uczynkach, nie pali tytoniu i nie pije napojów alkoholowych.
Niezbędnik ochotniczki
powinien zawierać:
- zapałki,
- kora brzozowa,
- nóż,
- igła,
- nitka,
- guzik,
- agrafka,
Stopnie
-harcerskie
Oznaczenia stopni harcerzy znajdują się na Krzyżu Harcerskim:
– ochotniczka – krzyż oksydowany
– tropicielka – krzyż ze srebrną lilijką
– samarytanka – krzyż ze złotą lilijką
– wędrowniczka – krzyż ze złotą lilijką i złotym kręgiem
– Harcerka Rzeczypospolitej – krzyż ze złotą lilijką, złotym kręgiem i złotym wieńcem
Oznaczenia stopni harcerzy znajdują się na Krzyżu Harcerskim:
– ochotniczka – krzyż oksydowany
– tropicielka – krzyż ze srebrną lilijką
– samarytanka – krzyż ze złotą lilijką
– wędrowniczka – krzyż ze złotą lilijką i złotym kręgiem
– Harcerka Rzeczypospolitej – krzyż ze złotą lilijką, złotym kręgiem i złotym wieńcem
-instruktorskie
Oznaczeniami stopni instruktorów są podkładki pod Krzyżem Harcerskim:
– przewodniczka – podkładka w kolorze granatowym
– podharcmistrzyni – podkładka w kolorze zielonym
– harcmistrzyni – podkładka w kolorze czerwonym
Oznaczeniami stopni instruktorów są podkładki pod Krzyżem Harcerskim:
– przewodniczka – podkładka w kolorze granatowym
– podharcmistrzyni – podkładka w kolorze zielonym
– harcmistrzyni – podkładka w kolorze czerwonym
Funkcje
- w drużynie:
- drużynowa – sznur granatowy noszony spod ramienia
- przyboczna – sznur zielony noszony spod ramienia
- zastępowa – sznur brązowy noszony spod ramienia
- w hufcu – sznury w kolorze srebrnym:
- hufcowa – sznur noszony z ramienia
- zastępca hufcowej – sznur noszony spod ramienia
- członkinie komendy hufca – sznur noszony spod kołnierza
- w chorągwi – sznury w kolorze złotym:
- komendantka chorągwi – sznur noszony z ramienia
- zastępca komendantki chorągwi – sznur noszony spod ramienia
- członkinie komendy chorągwi – sznur noszony spod kołnierza
- w Głównej Kwaterze – sznury skórzane:
- Naczelniczka Harcerek – sznur noszony z ramienia
- zastępca Naczelniczki Harcerek – sznur noszony spod ramienia
- członkinie Głównej Kwatery Harcerek – sznur noszony spod kołnierza
- Szczepowa – sznur granatowy noszony z ramienia
- Kapelan harcerski – sznur fioletowy noszony spod ramienia
- w Naczelnictwie – sznury w kolorze białym, pleciony:
- Przewodniczący/a ZHR – sznur noszony z ramienia
- wiceprzewodniczący/a – sznur noszony spod ramienia
- pozostali członkowie – sznur noszony spod kołnierza
Symbolika
-Krzyż harcerski
Nadawany jest członkom ZHR po złożeniu przyrzeczenia harcerskiego. Wówczas przypinany jest do munduru na lewej piersi na wysokości serca. Zuchy zamiast krzyża harcerskiego noszą Znaczek Zucha. Harcerze przed przyrzeczeniem na miejscu krzyża noszą Lilijkę.
Krzyż harcerski ma kształt krzyża równoramiennego, wzorowanego na odznaczeniu Virtuti Militari. Krzyż otaczają dwa wieńce: dębowy i laurowy. Pośrodku w kręgu znajduje się lilijka z odchodzącymi na boki promieniami. Na poziomych ramionach krzyża znajduje się napis „Czuwaj”.
Symbolika krzyża harcerskiego:
- Krąg – symbol doskonałości, do jakiej dąży harcerska rodzina. Niektórzy twierdzą, że jest to też symbol harcerskiego kręgu, w którym wszyscy są równi i panują braterskie relacje. Inni dodają, że to oznaka ogromnej woli tworzenia kręgu, z którego promieniować będzie prawość myśli, słów i czynów.
- Lilijka – symbol czystości , nawiązujący też do wskazującej drogę igły kompasu
- Promienie – biegnące od lilijki oznaczają dążenie harcerstwa do promieniowania na cały świat wartościami, radością, dobrem. Oznaczają one także wszechstronność rozwoju harcerskiego.
- Węzeł – na wieńcu, jak węzeł na chuście ma przypominać o obowiązku wypełnienia przynajmniej jednego dobrego uczynku dziennie. Są takie środowiska, w których wolno rozwiązać chustę (a więc rozebrać się i pójść na spoczynek) dopiero po spełnieniu dobrego uczynku. Symbolizuje on również węzeł przyjaźni harcerzy.
- Wieniec z liści dębowych – liście dębowe od dawien dawna symbolizują męstwo i odwagę. Wieniec z liści dębowych mieli prawo nosić tylko ludzie władający ogromną siłą – ducha, mięśni, czy magii. Cechy te – męstwo i dzielność, powinny być również udziałem każdego harcerza.
- Wieniec z liści lauru – liście laurowe (wawrzynowe) są symbolem zwycięstwa. Wieniec z liści laurowych nosili autorzy największych wiktorii, rzymscy cesarze. Dla harcerza liście laurowe oznaczają zwycięstwo nad własnymi słabościami.
- Ziarenka piasku – ramiona krzyża harcerskiego wypełnione są ziarenkami piasku, które symbolizują liczną rodzinę harcerską
- Puste miejsce – pomiędzy ziarenkami piasku pozostawione jest miejsce, które symbolizuje, że jest jeszcze miejsce dla nowych harcerzy
- Ramię lilijki wskazujące północ – igła w kompasie harcerza.
- Hasło "Czuwaj" – tradycyjne pozdrowienie harcerskie, które przypomina harcerzowi, że powinien być zawsze gotowy do służby Bogu i Polsce oraz czujny
- Ramiona-cztery strony świata
- Dwie gwiazdki na lilijce – Prawo i Przyrzeczenie Harcerskie, bądź czujne oczy skauta
- Trzy żołędzie na liściach dębowych - trzy rozbiory Polski
- Dwie oliwki na liściach laurowych - dwie wojny światowe
Krzyż wykonany jest ze srebrnego, oksydowanego metalu. Numerowanie krzyży harcerskich odbywało się od 1916 roku, ta tradycja kontynuowana jest w ZHR do dzisiaj.
Nabijanymi na krzyżu srebrnymi i złotymi elementami (lilijką, kręgiem i wieńcem) oznacza się kolejne stopnie harcerskie.
-Lilijka harcerska
Harcerki i harcerze noszą srebrną lilijkę na nakryciu głowy. Ci, którzy nie złożyli jeszcze Przyrzeczenia Harcerskiego noszą ją także w miejscu krzyża harcerskiego.
Nawiązuje do średniowiecznego symbolu lilii herbowej (Fleur-de-lis). Spopularyzowana przez Roberta Baden-Powella. W 1927 na ramionach lilijki umieszczono litery ONC – oznaczające hasło filaretów Ojczyzna, Nauka, Cnota.
Węzły
węzeł płaski (prosty) – służy do łączenia niezbyt obciążonych lin, o porównywalnych średnicach. W trakcie wykonywania łatwo popełnić błąd, który skutkuje powstaniem węzła babskiego.
ratowniczy (skrajny tatrzański) – do niedawna był to jeden z podstawowych węzłów w alpinistyce. Jest prostą pętlą, niezaciskową, która każdy powinien umieć zawiązać.
ósemka z pętlą – stosunkowo dobry węzeł, trzyma i nie zaciska się. Można go także używać do łączenia dwóch lin (ósemka podwójna), taka odmiana jest bardzo pewnym i dobrym węzłem.
wyblinka (ósemka pionierska) – dobry węzeł do wiązania liny do belki, zły kiedy obciążenie przychodzi pod kątem, lub jest zmienne.
węzeł cumowy – dobry węzeł służący do przywiązania linki do pala, może przyjąć naciąg praktycznie z każdej strony.
Ogniska
Do rozpalenia ognia potrzebne są trzy składniki: powietrze, temperatura i paliwo (tak zwany „trójkąt ognia”). Jeśli któregoś z nich zabraknie ogień zgaśnie. Sposób układania ogniska będzie różny, zależnie od jego typu, na początku zazwyczaj postępujemy podobnie.
Najpierw układamy rozpałkę czyli materiał łatwo palny. Idealną rozpałką może być kora brzozowa, suche igliwie, drobne szczapki drewna. Następnie układamy coraz wieszcze szczapki drewna, drobne gałązki, stopniowo zwiększając ich rozmiar. Układając ognisko pamiętajcie o zrobieniu „wejścia” – miejsca w którym podłożycie ogień. Powinno być one zwrócone w stronę wiatru, tak aby zapewnić dobrą wentylację.
Studnia
Zapewnia dużo ciepła i światła dzięki dużemu dopływowi powietrza. Sam rdzeń stosu pozostaje bez zmian, czyli musi być tam coś co się zapali. Boki układamy z równej długości polan tak jak na rysunku
Piramida
Podobne do ogniska typu “studnia”, z tym, że każde piętro układamy z coraz krótszych polan oraz ułożone jest z pełnych warstw drewna. Takie ognisko pali się długo i można je wykorzystać jako ogień na całą noc.
Gwiazda
Przydatne, jeśli zależy nam na oszczędnym zużyciu opału lub na niewielkim ogniu. Ogień pali się pośrodku „gwiazdy”; stosownie do potrzeb podsuwa się kłody do środka. Można je odciągnąć na bok, jeśli chcemy gotować nad żarem. Dla ogniska tego rodzaju zaleca się stosowanie twardego drewna. Jest stosem przydatnym w czasie nocnych wart.
Ognisko "T"
Jest to ognisko dogodne do gotowania. Ogień utrzymuje się w górnej części litery “T”, skąd pobiera się żar do gotowania w części dolnej.
Stożek(wigwam)
Dogodne do gotowania i ogrzewania się. Podpałkę wstępną należy umieścić pośrodku przygotowanego miejsca wokół wbitego w ziemię kołka, z otwarciem od strony nawietrznej dla zapewnienia ciągu. Ognisko zużywa dużo opału.
Ognisko długotrwałe
Ognisko rozpala się w rowku wykopanym dla ochrony przed wiatrem. Można je także przygotować na ziemi, przy użyciu dwóch świeżych kłód utrzymujących żar w jednym miejscu. Kłody muszą mieć średnicę co najmniej 15 cm ( im grubsze tym lepiej) i być ułożone tak, aby można było stawiać na nich naczynia do gotowania. Pod kłody można podłożyć dwa patyki o średnicy 2,5 cm, aby zapewnić lepszy dopływ powietrza do ognia.
Bezpieczne ognisko nocne
Ognisko to umożliwia sen przy ogniu bez niebezpieczeństwa, że płonące kłody stoczą się na śpiącego. Należy położyć dwie duże świeże kłody na ognisku w taki sposób, że będą chronić ciebie i twoje schronienie w miarę, jak ognisko będzie się wypalać. Zwróć uwagę na położenie ściany odbijającej ciepło
Stos syberyjski
Przy niewielkiej ilości opału, dzięki ścianie „reflektora” możemy skierować ciepło w konkretnym kierunku.
Stos samopodtrzymujący się
Stos ten jest bardzo dobry gdy jesteśmy sami i nie możemy wykorzystać stosu indiańskiego, a chcemy mieć ciągle żar w naszym ognisku. Plusem jest też to, że ognisko możemy rozpalić pomiędzy namiotem a ścianą z brewion, co spowoduje, iż ciepło bijące z ogniska będzie się kierowało w naszą stronę. Dwa pale wbijamy pod kątem w ziemię blisko ognia i układamy drewniane paliki jeden na drugim tak, by pierwszy był w ogniu a pozostałe opierały się o niego i zbudowaną podporę.\
Pagoda
Pierwsze dwie, trzy warstwy układamy jak przy budowie „studni”. Każde kolejne „piętro” jest układane z patyków w ilości zależnej od wielkości stosu z zachowaniem podczas budowy naprzemiennego układania poziomów.
Terenoznastwo
Wyznaczanie stron świata
- Najlepszym przyrządem do wyznaczanie kierunków jest kompas. Jego igła wskaże nam dokładnie północ, jeśli tylko kompas będzie ułożony w poziomie, a w pobliżu nie będzie dużych metalowych przedmiotów.
- Jeśli nie mamy kompasu można go skonstruować samemu. Kawałek stalowego drutu, lub igła do szycia, namagnesowany (możemy to uzyskać pocierając go w jednym kierunku o jedwab, lub jeszcze lepiej magnes) ustawi się sam w linii północ-południe. Żeby umożliwić swobodne obracanie się igły możemy powiesić ja na sznurku, lub położyć na kawałku kory na wodzie.
- W wyznaczaniu kierunków świata pomocny może okazać się słońce. Cień rzucany przez jakiś obiekt będzie nam wskazywał:
- o godz. 6:00 - zachód
- o godz. 9:00 - północny-zachód
- o godz. 12:00- północ
- o godz. 15:00- północny-wschód
- o godz. 18:00- wschód - W nocy natomiast można skorzystać z gwiazd. Kierunek północy wskazuje Gwiazda Polarna. Można ją łatwo odszukać za pomocą gwiazdozbioru Wielkiej Niedźwiedzicy. Jeżeli przedłużymy pięciokrotnie odległość pomiędzy dwoma ostatnimi gwiazdami czworoboku Wielkiej Niedźwiedzicy w stronę drogi mlecznej, znajdziemy Gwiazdę Polarną. Sposób ten został przedstawiony na obrazku poniżej.
- W wyznaczaniu kierunków przydatne mogą się okazać niektóre cechy przedmiotów terenowych. Należy jednak pamiętać że jest to najmniej dokładny sposób i często może spowodować pomyłkę. Poniżej przedstawiono kilka przedmiotów za pomocą których można wyznaczyć kierunki, pamiętaj że powinny one stać samotnie, oraz że zawsze będą się pojawiać wyjątki od tych reguł. -Duże kamienie, skały, pnie drzew są bardziej porośnięte mchem od północy.
-Mrowiska są bardziej spadziste od północy.
-Kora drzewa jest grubsza od północy.
-Słoje drzewa są bardziej skupione od strony północnej.
-Korony drzew są bardziej rozwinięte od strony południowej. -Brzoza ma jaśniejszą korę po stronie południowej.
-Rów biegnący w kierunku Wschód-Zachód od strony północnej jest mocniej porośnięty trawą.
Orientowanie mapy
Aby zorientować mapę należy poprawnie wyznaczyć strony świata, a następnie tak ją ustawić, aby kierunki na mapie odpowiadały kierunkom w terenie. Najłatwiej jest to zrobić za pomocą busoli. Kładziemy ją w rogu mapy tak aby symbol N na busoli wskazywał północ na mapie, a następnie obracamy nią tak aby igła wskazująca północ pokryła się z symbolem N na busoli.
Azymut to kąt zawarty między północną częścią połudedług encyklopedii anika geograficznego a danym kierunkiem poziomym. W praktyce aby go wyznaczyć ustawiamy busolę zgodnie z obranym według potrzeby kierunkiem, np. "celujemy" busolą w drzewo, aby wyznaczyć na nie azymut. Następnie tak ustawiamy wieczko busoli aby igła wskazująca północ pokryła się ze znakiem 0° i odczytujemy wielkość azymutu wyznaczoną na podziałce przez wskaźnik znajdujący się na busoli. Proces ten będzie się nieznacznie różnił w zależności od modelu busoli. Obrazek obok przedstawia azymut 25°.
α - azymut wyznaczony na drzewo
-Wysokość drzewa
Sposób I - aby dokonać pomiaru wysokości drzewa należy zaopatrzyć się w metrowy kijek, a następnie położyć się na ziemi tak, aby po wbiciu kijka w ziemie, tuż przy naszych stopach, jego koniec pokrywał się ze szczytem drzewa, tak jak na obrazku. Następnie możemy skorzystać z twierdzenia Talesa na podstawie którego wiemy że stosunek wysokości drzewa (C) do odległości miedzy oczyma harcerza a drzewem (D) jest proporcjonalny do stosunku długości kijka (A) do wysokości lezącego harcerza (B). Czyli:
, szukamy niewiadomej C (wysokość drzewa), czyli przekształcamy proporcje do następującej postaci:
, jako że za A (długość kijka) możemy wpisać 1 , otrzymujemy następujący wzór:
Objaśnienia do rysunku:
A - wysokość kijka (w opisywanym przypadku 1 m)
B - wzrost harcerza
C - wysokość drzewa
D - odległość kijka od drzewa + wzrost harcerza
-Szerokość rzeki
Na początku musimy znaleźć sobie charakterystyczny punkt (A) po drugiej stronie rzeki, oraz cztery kije dowolnej wielkości. Pierwszy z nich (B) wbijamy naprzeciw obranego wcześniej punktu, po czym odmierzamy dowolną odległość np. 20 kroków wzdłuż brzegu i wbijamy drugi kijek (C), przesuwając się w tą samą stronę odmierzamy kolejne 20 kroków i wbijamy trzeci kijek (D). Następnie oddalamy się z ostatnim kijkiem(E) po linii prostopadłej od brzegu, aż do momentu gdy utworzy on linie prostą wraz z punktem po drugiej stronie brzegu (A) i drugim kijkiem (C), tak jak na rysunku. Odległość miedzy dwoma ostatnimi kijkami będzie równa szerokości rzeki. Czyli: |AB| = |DE|
Szyfry
Gaderypoluki/Kuloperyzagi
Piszemy tekst, a jeśli napotkamy literkę którąś z poniższego wykazu to zamieniamy ją na literkę stojącą obok. Np. literkę g zamieniamy na a, natomiast literkę p zamieniamy na o, itd.
GA | DE | RY | PO | LU | KI
Mafeking
Czekoladka
Litwo ojczyzno moja
UłamkowyKomórkowy
Tabliczka mnożenia
Rozbierzny
Szyfr ten polega na dzieleniu poszczególnych wyrazów na dwa wyrazy. Co druga litera wyrazu jest przepisywana do drugiego wyrazu co daje bardzo fajny efekt. Lepiej zrozumieć to można na przykładzie (kolory powinny zobrazować o co chodzi).
Przed zaszyfrowaniem: Robert Baden Powell
Po zaszyfrowaniu: Rbr oet Bdn ae Pwl oel
Mors
A | a zot | ● ▬ |
B | bo ta ni ka | ▬ ● ● ● |
C | co raz moc niej | ▬ ● ▬ ● |
D | do li na | ▬ ● ● |
E | ełk | ● |
F | fil har mo nia | ● ● ▬ ● |
G | go spo da | ▬ ▬ ● |
H | ha la bar da | ● ● ● ● |
I | i gła | ● ● |
J | jed no kon no | ● ▬ ▬ ▬ |
K | ko la no | ▬ ● ▬ |
L | le o ni das | ● ▬ ● ● |
M | mo tor | ▬ ▬ |
N | no ga | ▬ ● |
O | o pocz no | ▬ ▬ ▬ |
P | pe lo po nez | ● ▬ ▬ ● |
R | ra tow nik | ● ▬ ● |
S | sa ha ra | ● ● ● |
T | tor | ▬ |
U | ur sy nów | ● ● ▬ |
W | wi no rośl | ● ▬ ▬ |
Y | yo gur to wo | ▬ ● ▬ ▬ |
Z | zło to ry ja | ▬ ▬ ● ● |
Historia Harcerstwa | |||||
---|---|---|---|---|---|
Generał Robert Baden Powell (założyciel światowego skautingu) - Napisał książkę ,,Scauting for boys" (Był to sposób do wychowania młodzieży i zmuszenia ich do pracy).
Andrzej Małkowski (twórca polskiego skautingu) miał za zadanie przetłumaczyć ją na język Polski (za karę). Po przeczytaniu jej, napisał na podstawie książki BP własną - dostosowaną do Polskich realiów.
Olga Małkowska - założyła pierwszą żeńską drużynę w Polsce im. Emilii Plater.
Szare Szeregi - Kryptonim Harcerstwa Męskiego walczącego w konspiracji w latach 1939 - 1944r
Grupy szturmowe - Przeznaczone były do dywersji bojowej i do partyzantki (Udzielały się tam osoby powyżej 18 roku życia; skrót - GS)
Bojowe szkoły - pełniące służbę wojskową na różnych odcinkach łączności (młodzież 15- 17 lat; skrót - BS)
Zawiszacy - Najmłodsi wiekiem, których ćwiczenia i zbiórki najbardziej zbliżały do przedwojennych ćwiczeń.
Grupy GS I BS wchodził w skład Armii Krajowej.
Najważniejsze daty
1910r - Małkowski tłumaczy książkę Baden Powella ,,Scauting for Boys"
1911r - powstają pierwsze 4 drużyny:
1911r - Małkowski zainspirowany tłumaczy 2 ksiązkę BP ,,Scauting jako system wychowawczy młodzieży"
1911r - Powstaje Hymn (refren napisała Drahonowska)
1912r – Powstaje pozdrowienie ,,CZUWAJ!"
1913r - Ślub Olgii Drahonowskiej i Andrzeja Makowskiego we Lwowie
1916r - Powstaje ZHP w zaborze Rosyjskim
1921r - Wolny Zjazd Skautów w Anglii
1926r – Powstają stopnie harcerskie
1926r – Powstają zuchy( tworzy je Andrzej Kamiński)
1935r - Zlot w Spale
1938r - Pogotowie Harcerek
1939r – Powstają Szare Szeregi. Działają do roku 1944.
1940r - Powstanie małego sabotażu "WAWER"
1941r - Umiera Baden Powell
1989r – Powstanie ZHR
Kryptonimy
DZIŚ -> Czas okupacji i konspiracji
JURTO -> Walka z bronią w ręku
POJUTRZE -> Odbudowa kraju
PSZCZOŁA-> zastęp
RODZINA-> drużyna
RÓJ-> hufiec
UL-> chorągiew
ALEK -> Aleksy Dawidowski (patron naszego szczepu)
RUDY-> Jan Bytnar
ZOŚKA-> Tadeusz Zawadzki |
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz